به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، جایگاه مربی در ورزش ایران کجاست؟ در ظاهر جواب این سئوال شاید خیلی سخت نباشد اما همین سئوال ساده با جواب ساده‌تر، سال‌هاست که به یک ابهام بزرگ برای ورزش ایران تبدیل شده و ظاهرا راهی هم برای رفع آن وجود ندارد.

مربیان مردان بی ادعایی هستند که با کمترین درآمد هم پای قهرمانان تلاش کرده اند، استرس کشیده و در غم و شادی شریک بوده اند. با تمام ناملایمات ساخته و خم به ابرو نیاورده اند تا قهرمانانی بسازند که در میان مسابقه افتخار بیافریند و حال دل مردم را خوب کنند.

اما برخورد مسئولین جالب توجه است. جوری رفتار میکنند که گویا اصلا ورزشکاران مربی نداشته و در منزل تمرین می کرده اند! حال تصور کنید که همین ورزشکاران اگر صاحب مدال نشوند، اولین مقصر کادر فنی بوده و در خوش بینانه ترین حالت بلافاصله از سمتش برکنار می‌شود.

این روند سال‌هاست که در ورزش ایران وجود دارد و حالا متولیان ورزش تهران تصمیمی گرفته اند که نشان از ادامه نادیده گرفتن زحمات کادر فنی تیم ها دارد.

اخیرا اداره کل ورزش و جوانان تهران نامه‌ای خطاب به استانداری تهران نوشته و خواهان تجلیل از قهرمانان پارالمپیکی پایتخت شده اما در کمال تعجب در این لیست نامی از مربیان این ورزشکاران دیده نمی‌شود.

روح‌اله رستمی، حامد صلحی‌پور، داود علی پوریان، صادق بیگدلی، وحید نوری و اصغر عزیزی ورزشکاران تهرانی هستند که در بازی‌های پارالمپیک به مدال این بازی‌ها دست پیدا کردند ولی عجیب است که در این بین نامی از مربیان دیده نمی‌شود.

گویا که مسئولان ورزش استان تهران تصور می‌کنند که این قهرمانان بدون هیچ برنامه‌ریزی و تمرینی به مدال پارالمپیک رسیده اند. ظاهرا تصور می‌کنند که اینها هیچ مربی در کنارشان نبوده و همین‌طور بی حساب در پارالمپیک به مدال طلا یا نقره یا برنز رسیده است. اگر همه مربیان این ورزشکاران را هم دعوت می کردند باز هم رقمی نمی‌شد اما ظاهرا تصمیم گیرندگان ورزش هیچ شناختی از اصل و اساس ورزش ندارند که اگر داشتند، هرگز تصمیمات این شکلی نمی‌گرفتند.

البته وقتی هم سکان ورزش به دست افراد نابلد می‌افتد نمی‌توان بیش از این توقع هم داشت. افرادی که با الفبای ورزش هم آشنایی ندارند، نمی‌دانند که برای رسیدن یک ورزشکار به مدال طلای پارالمپیک یک مربی چند ماه باید شبانه روزی کار کند.