به گزارش پایگاه خبری تکواندو پلاس، کسب دو مدال از سه نماینده قطعا نتیجه مهم و خوبی است که پاراتکواندو در بازی‌های پارالمپیک کسب کرد. آبروداری بزرگی که با کسب یک مدال طلا توسط اصغر عزیزی و یک نقره مهم توسط مهدی پورهنما به وجود آمد و نشان از طی شدن یک مسیر روشن و برنامه‌ریزی درست دارد.

پاراتکواندو درخشید و حسابی آبروداری کرد و در جایگاه درخشان سیزدهمی کاروان سردار دل‌ها نقش بزرگی را ایفا کرد اما باید افتخار آفرینی تکواندوکاران را در جاهای دیگر جستجو کرد. باید چشم‌ها را شست و جور دیگری به نتایج تکواندو در بازی‌های پارالمپیک نگاه کرد.

افتخار آفرینی پاراتکواندو را باید در درخشان بودن و تسلیم نشدن اصغر عزیزی جستجو کرد. جایی که شاید خیلی‌ها روی مدال طلای او حساب نمی‌کردند اما آمد و چنان قهرمانانه مبارزه کرد که جایی برای حرف زدن باقی نگذاشت. روی نقره او حساب باز کرده بودند اما او آمد و طلا گرفت تا نشان بدهد توان بر هم زدن تمام معادلات را دارد.

درخشش پاراتکواندو را باید در مهدی پوررهنما جستجو کرد. جوان با صلابت، با اراده‌ و البته با سوادی که وقتی مسابقه‌اش در فینال تمام شد به جای بهانه آوردن و گریختن و رفتارهای نامعقول با حوصله جوابگوی خبرنگاران شد و با درایت از کمبودها و مشکلات احتمالی گفت.

جوان با سوادی که وقتی توسط خبرنگاران خارجی روبه رو شد با تسلط به زبان انگلیسی دقیق و صریح جواب تمام خبرنگاران را داد و مهمتر از همه پهلوانانه به حریف برنده تبریک گفت و از او به عنوان یک رقیب جدی احترام گذاشت. چقدر افتخار داشت وقتی او سنجیده و مسلط از برنامه‌هایش گفت و با هوش بالای خود رو به شیطنت‌های خبرنگاران خارجی گفت جوری جواب نمی‌دهم که به رازهای موفقیتم پی ببرید.

چقدر افتخار آمیز بود وقتی او را خسته از یک مبارزه اما پاسخگو دیدیم، جایی که پای خیلی از پهلوانان و قهرمانان به نام ایران لرزید.

افتخار آمیز بودن تکواندو را باید آنجا دید که رئیس فدراسیون ایران با احترام از سوی فدراسیون جهانی به عنوان ناظر برگزاری مسابقات انتخاب و معرفی شد و محمد پولادگر در جایگاه مهم فدراسیون جهانی نشست تا نشان بدهد در دیپلماسی ورزشی هم می‌شود روی این رشته حساب کرد.

در پارالمپیک نتیجه مهم نیست، بلکه مهم نشان دادن توانایی‌های فردی و ملی است و چقدر افتخار آمیز بود وقتی همه دیدن پاراتکواندوی ایران در دنیا حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. وقتی همه دیدن که هم به لحاظ فنی و هم به لحاظ مدیریت تکواندو در سطح بین‌المللی درخشید.

افتخار آمیز بودن پاراتکواندو را باید در بی‌حاشیه بودن این رشته دید. شاید تنها رشته‌ای بود که در کاروان پارالمپیک هیچ حاشیه‌ای نداشت و با قدرت به مصاف رقبا رفت و هیچ جا هم کم نیاورد.

آری گاهی لازم است مواردی را دید که در پشت نتیجه خوب پنهان می‌مانند.